De kleur verdween uit zijn gezicht. Hij probeerde zich te stabiliseren, zijn vingers grepen naar zijn wandelstok alsof hij zich aan iets echts vasthield. Zijn ogen verlieten het beeld niet, zelfs niet toen Elise de telefoon liet zakken. Zijn uitdrukking was een mengeling van ontzag en verdriet die Elise niet begreep.
Mara fluisterde: “Gaat het goed met hem?” Elise wist het niet zeker. De veteraan perste zijn lippen stijf op elkaar, vechtend tegen een golf van emotie die zijn kalmte leek te breken. Ze had nog nooit iemand zo intens op een foto zien reageren. Het was alsof de man een geest had gezien.