“Er waren dingen waar we niet over mochten praten,” zei hij. “Niet met onze families. Met niemand. Sommigen van ons verdwenen zonder keuze uit hun oude leven. We waren te waardevol om te verliezen en toch waren ze bang dat we in vijandelijke handen zouden vallen.” Er klonk geen bitterheid in zijn stem, alleen een stille acceptatie van wat er gebeurd was.
Hij pauzeerde, terwijl zijn vingers over de rand van zijn wandelstok gingen. “En sommigen van ons kregen het bevel dood te blijven. Voor ieders veiligheid. Na de oorlog heb ik mijn leven en identiteit opnieuw opgebouwd.” Elise voelde een rilling door de nuchtere manier waarop hij het zei, alsof verdwijnen uit je eigen leven gewoon een andere opdracht was.