Het verdriet in zijn ogen deed haar hart draaien. Ze herkende dat soort verlangen – haar oma had het soms gedragen, meestal als ze dacht dat niemand keek. Elise had altijd aangenomen dat het verdriet was. Misschien was het iets heel anders geweest.
Elise legde een hand lichtjes op de armleuning tussen hen in en bood hen stille troost. Ze stelde geen vragen; ze voelde dat hij nog niet klaar was om de hele waarheid te vertellen en ze respecteerde de grenzen die hij zo strak om zich heen hield.