Toch voelde ze de stille ernst van zijn spijt in de ruimte tussen hen in drukken. Wat hij had meegemaakt, wat hij had verloren, had zich diep in hem ingekerfd. Elise merkte dat ze het wilde begrijpen, maar hem er niet toe wilde aanzetten voordat hij er klaar voor was. Ze dacht dat ze zou praten tot hij zich klaar voelde om zijn verhaal te delen.
Elise vulde de stilte met herinneringen die ze al jaren niet meer had opgehaald. “Mijn oma sprak nooit over haar vroege volwassenheid,” zei ze. “Het was het enige deel van haar leven dat ze altijd uit de weg ging. Zelfs mijn vader wist niet veel. Ze hield die jaren verborgen. De oorlog moet zoveel mensen en hun dromen verdreven hebben.”