Elise staarde hem aan, haar hartslag bonkte in haar oren. “Hoe… hoe kun je dat nou weten?” Haar stem was nauwelijks hoorbaar. De veteraan keek haar aan met een verdriet dat zo diep zat dat het leek alsof het uit tientallen jaren stilte was gehouwen.
Er was geen misverstand meer mogelijk. Dit was geen toeval. Dit was geen vage herkenning. Deze man kende haar grootmoeder. Het ging niet langer om het gedeelde trauma van de oorlog. Elise voelde de lucht om hen heen verschuiven, de waarheid kwam tussen hen naar boven als iets dat lang begraven was en eindelijk losbrak.