De manager keek hem welwillend aan en telde het geld uit de kassa. Derricks maag draaide zich om toen de laatste stapel slechts de helft bedroeg van wat hij nodig had. Hopeloosheid drukte als een gewicht tegen zijn borst. Hij had alles gegeven, maar het was nog steeds niet genoeg om Rusty te redden.
Terwijl hij het schamele bedrag wiegde, voelde Derrick tranen in zijn ogen prikken. Hij mompelde een schor dankjewel, zijn schouders zakten in verslagenheid. Toen hij zich omdraaide om de winkel te verlaten, zette hij zich schrap voor het naderende einde van Rusty’s geplande euthanasie. Zijn hele lichaam schreeuwde om rust, maar overgave leek onvermijdelijk.