Boven steeg de spanning. De brandstofreserves slonken naarmate de achtervolging langer duurde. De voorraad aasvis slonk. En toch vertoonde de groep geen teken van opgeven. Zowel de bemanning als de kustwacht vroegen zich af hoe lang Nathaniel in deze omstandigheden zou kunnen overleven. Elk moment dat verloren ging, was een draad die op geleende tijd uitrafelde.
Wanhoop drukte zwaarder dan de golven. Radio’s zoemden van de speculaties, verslaggevers schreeuwden om details en de legende van “de opgeslokte bioloog” groeide met de minuut. Maar onder de oppervlakte was de realiteit vreemder: Nathaniel hing levend in een levend heiligdom, zijn lot niet verbonden aan tanden of honger, maar aan een keuze.