Uiteindelijk voelde Nathaniel de verschuiving. Spieren verslapten, de kamer werd wijder toen scholen vis voorbij stroomden. Zijn lichaam rukte naar voren, naar het plotselinge daglicht getrokken. Zijn hartslag bonkte – was dit een bevrijding of gewoon weer een verschuiving in het mysterieuze ritueel van de walvis? Hoe dan ook, zijn moment van afrekening was nabij.
De walvis kantelde naar boven, zijn lichaam kwam met gecontroleerde kracht omhoog. Nathaniel klampte zich vast aan zijn ademautomaat toen de druk afnam en het licht door het verschuivende water stroomde. Voor het eerst sinds zijn gevangenneming voelde hij de gewichtloosheid van een mogelijkheid. De kamer werd wijder en plotseling voelde hij de vrijheid binnen handbereik.