De uren vervaagden in mascaraborstels, gefluisterde geruststellingen en gelach dat kraakte onder het gewicht van de zenuwen. Bruidsmeisjes kwamen en gingen, details klikten op hun plaats. Clara stond voor de spiegel in haar jurk, de sluier fijntjes in haar haar gespeld, en huiverde bij het zien van het spiegelbeeld. Haar moeder depte haar ogen. Stephanie klapte in haar handen.
Even liet Clara zichzelf in het sprookje geloven. De gasten vulden de tuin, stemmen klonken terwijl ze zich installeerden. Rozen parfumeerden de lucht, kaarsen flikkerden in glazen houders, citrusbloesems zweefden op de bries. Liam stond bij het altaar met zijn bruidsjonkers, terwijl hij zijn manchetknopen aanpaste. Zijn glimlach bleef stabiel, maar zijn kaak bleef strak, zijn ogen in de schaduw.