Clara lachte het weg. “Dat is gewoon Stephanie. Ze wil dat alles perfect is.” Hij knikte, maar de blik in zijn ogen zei meer dan zijn woorden. Clara koos ervoor om niet door te drammen. De weken tikten voorbij in een waas van planning. Stephanie regelde proeverijen, ontmoette bloemisten en plande kledingmontages. Elke keer dat Clara haar bedankte, flikkerde Stephanie’s glimlach nauwelijks.
“Alles voor jou,” zei ze, haar stem vast, bijna ingestudeerd. Op de avond van een familiediner zat Clara opgekruld in de zetel, haar wangen rood van de wijn. Stephanie zat naast haar met een nette map. “Gewoon een paar routinezaken,” zei ze luchtig. “Stortingen, zaalreserveringen, niets dramatisch.”