Eerst verontschuldigde Mary zich voor hem. “Hij is uitgeput,” zei ze tegen haar zus Sabine. “Hij is bang.” Maar in haar hart wist ze dat er iets aan het veranderen was. Op de derde dag duurde Williams bezoek slechts tien minuten. De dag daarna kwam hij helemaal niet. Oproepen werden niet beantwoord. Als hij kwam, leek hij afgeleid, keek vaak op zijn telefoon of controleerde de tijd. De intimiteit – de band die hen ooit verbond – was aan het verdwijnen.
Vastbesloten om hun band nieuw leven in te blazen, regelde Mary een kleine date night vanuit haar ziekenhuisbed. Ze vroeg de verpleegsters om een paar kaarsen aan te steken en een schaal met zijn favoriete snacks klaar te zetten. Maar William annuleerde op het laatste moment: “Grote klant noodsituatie,” zei hij botweg. Mary forceerde een glimlach en zei tegen de verpleegster: “Hij maakt het wel goed met me.” Maar toen de verpleegster wegging, staarde Mary naar de onaangeroerde opstelling en slikte tranen weg.
Vrienden kwamen vaak langs met stoofschotels en medeleven en vroegen altijd: “Waar is William?” De man die haar ooit op het werk verraste met tulpen en gekke gedichten was nu een geest. Mary kon het hen niet uitleggen – omdat ze het zelf niet begreep.
[volgendePaginaButton].