Maplewood was aan de buitenkant nog steeds hetzelfde stadje – rustig, langzaam, voorspelbaar. Maar voor Mary Jamesson was alles veranderd. Haar ziekte verbijsterde de artsen nog steeds, maar haar duidelijkheid over William, over hun huwelijk, was niet langer troebel. Of hij nu bleef of wegging, of hij nu terugkwam met excuses of helemaal verdween – Mary wist dat ze het ergste al had overleefd.
Omdat de diepste pijn niet in de diagnose zat, maar in de stilte van de man die haar ooit zijn wereld noemde.
En toch ademde ze.
Ze vocht.
Ze leefde.