Mevrouw Garcia vertelde toen een pijnlijke waarheid: Gabriel had geen vader en ze moest hem alleen opvoeden. Toen ze ontdekte dat ze een tweeling kreeg, wist ze dat ze twee zonen niet alleen aankon, dus nam ze de hartverscheurende beslissing om één van hen achter te laten in een weeshuis.
Lena was vol ongeloof, maar ze kon zich de moeilijke omstandigheden waarmee mevrouw Garcia te maken moet hebben gehad niet voorstellen. Ze voelde empathie voor haar en begreep dat ze deed wat ze dacht dat het beste was voor de toekomst van het kind.
Terwijl de tranen over het gezicht van mevrouw Garcia stroomden, voelde Lena zich verscheurd tussen woede over het geheim dat ze had bewaard en medelijden met haar moeilijke beslissing. De liefde van mevrouw Garcia voor haar zonen was duidelijk, zelfs in haar spijtige bekentenis.
.