In plaats van een gecoördineerde aanval ging één chimpansee, de oudere matriarch van de troep, alleen verder. De andere chimpansees zwegen en keken naar haar. Ze naderde de pup langzaam, haar bewegingen weloverwogen. De dierenverzorgers hieven hun verdovingspistolen, hun vingers zweefden over de trekkers.
Maar de oude chimpansee, Lulu, toonde geen enkele agressie. Ze stopte op een paar meter van de puppy, ging zitten en maakte een zacht hijgend geluid – een teken van geruststelling. De puppy voelde geen bedreiging, kwispelde met zijn staart en kwam voorzichtig dichterbij.
Toen deed Lulu iets wat de hele menigte ademloos achterliet. Ze stak zachtjes een lange vinger uit en streelde de rug van de puppy. Het hondje reageerde door haar hand te likken. De spanning in de lucht verdampte en werd vervangen door een verbijsterde stilte.
[volgendePaginaToets]