Passagiers in de buurt hapten naar adem. “Oh, jee! Het spijt me zo,” zei Carl, terwijl hij verbazing veinsde. “Uw zoon schopte me zo hard tegen mijn stoel dat ik ervan schrok. De vrouw stamelde, kletsnat, terwijl ze probeerde te verwerken wat er zojuist was gebeurd.
Maar het schoppen stopte. De jongen zweeg en de moeder had niets meer te zeggen. Carl leunde achterover, eindelijk kalm, starend naar de kalme zee. Dit was niet de manier waarop hij zich vrede had voorgesteld, maar het werkte wel.