Hij dacht aan de verjaardagen die hij had gemist. De toneelstukken op school. De ziekenhuisbezoeken. De nachten dat ze huilden en de ochtenden dat ze toch opstonden. Hij had twaalf levens in de steek gelaten en keek niet eens achterom. En nu ze waren opgebloeid, was het duidelijk: ze hadden hem nooit nodig gehad om te groeien.
Lila vertelde haar zussen die avond alles. De confrontatie in de wachtkamer. Justins wanhoop. Zijn excuses. En toen Lucy het hoorde, huilde ze niet. Ze knikte zachtjes, met zware ogen, alsof een lang gesloten deur eindelijk voorgoed gesloten was.