Emily Thompson had nooit gedacht dat haar leven zo rustig zou worden. Niet saai – ze hield te veel van haar familie om het zo te noemen – maar rustig op een manier waardoor momenten in elkaar overliepen. Ochtenden met Lily’s gegiechel dat door de keuken galmde. S Middags zat David te typen in het kantoortje dat ze van een logeerkamer hadden gemaakt.
S Avonds de was opvouwen terwijl de babyfoon zachtjes kinderliedjes zong. Het was een geruststellend ritme, vertrouwd genoeg dat Emily soms vergat dat de buitenwereld bestond. Hun huis in Eugene voelde als hun eigen kleine universum – stabiel, zacht, voorspelbaar. Maar terwijl Emily in dat kleine universum gedijde, voelde ze af en toe een ruk in haar borst.