Ze hield haar adem in en luisterde. Er volgde niets. Geen voetstappen. Geen stemmen. Alleen stilte. Ze ademde langzaam uit, overtuigde zichzelf dat het het huis was dat aan het bezinken was, en liep naar de bijkeuken, maar stopte daar. De achterdeur stond open. Nauwelijks een centimeter, maar open. Een dun briesje beroerde het gordijn ernaast. Kayla’s hartslag sprong op. Ze had die deur niet aangeraakt. Ze wist het zeker.
Haar blik ging weer naar het trappenhuis, het zwakke geluid dat ze had gehoord speelde zich plotseling af in haar hoofd. Haar stem klonk klein en aarzelend toen ze riep: “Hallo? Mark? Sabrina?” Geen reactie. Geen verschuivende vloeren. Alleen stilte die om haar heen verdikte.