Maar er was iets aan de manier waarop ze het zei, zo snel, zo gemakkelijk. Het voelde gewoon vreemd. Alsof ze de vraag verwachtte. Alsof ze het antwoord had ingestudeerd. Kayla knikte en forceerde een kleine glimlach. “Oké. Ik wilde het gewoon even controleren.” Sabrina keek niet bezorgd of nieuwsgierig. Ze vroeg niet wat er precies was verplaatst of wanneer Kayla het had gemerkt. Ze keek niet eens naar boven.
Ze gleed gewoon van haar hakken en liep de keuken in, zachtjes neuriënd alsof er helemaal niets bijzonders was gezegd. Mark kwam een kwartier later thuis, vrolijk en spraakzaam als altijd. Kayla dacht erover om ook tegen hem over de voorraadkast te beginnen, maar iets hield haar tegen. Misschien onzekerheid.