En toen gebeurde het. Een luide plof boven. Kayla bevroor half. Er volgde nog een klap – zwaarder deze keer, scherp genoeg om vaag door de vloerplanken te trillen. Ze staarde naar boven, haar hart klopte in haar keel. Een seconde lang dacht ze dat Tommy misschien wel boven was.
“Tommy?” riep ze, met trillende stem. “Buddy, ben je boven?” Stilte. Toen… Rennen. Echt, onmiskenbaar rennen door de gang boven. Niet het lichte getrippel van kindervoeten. Deze voetstappen waren zwaar. Snel. Volwassen. Kayla’s adem stokte. Sabrina had Tommy bij zich. Mark was aan het werk. Kayla was onaangekondigd aangekomen. Er zou niemand boven moeten zijn.