Haar knieën voelden zwak toen ze achteruit naar de deur liep en met trillende handen haar telefoon pakte. Ze belde Sabrina meteen. “Sabrina? Het spijt me, ik heb je bericht niet gezien. Ik kwam binnen en er is iemand boven.” Er was een kleine pauze aan de lijn. Geen paniek. Geen alarm. Gewoon… stilte. Toen lachte Sabrina zachtjes, te zachtjes.
“Oh, Kayla. Dit huis maakt de hele tijd geluiden. Je moet gewoon geschrokken zijn.” Merkte ze op. “Nee,” hield Kayla vol, haar stem krakend. “Dit waren geen geluiden. Iemand rende over de vloer.” Sabrina pauzeerde even en zei toen: “Nou… je hoorde daar vandaag toch niet te zijn. Ik zei toch dat ik Tommy bij me had.” Kayla knipperde met haar ogen. Was dat de zorg? Dat ze er was?