“Ik weet het,” fluisterde Kayla. “Het spijt me. Ik heb… Ik heb echt iets gehoord.” “Het is niets,” herhaalde Sabrina op een vaste, gepolijste toon. “Ga… gewoon naar huis en rust uit. Ik zie je morgen.” Het gesprek eindigde voordat Kayla kon antwoorden. Ze verliet het huis snel, deed de deur achter zich op slot, maar haar hart vertraagde pas toen ze halverwege de straat was.
Ze bleef achterom kijken, half verwachtend dat er iemand door het raam boven haar zou verschijnen. Die avond kwam ze even terug om het notitieboekje op te halen dat ze vergeten was. Ze wilde stilletjes naar binnen en naar buiten glippen, maar toen ze de veranda naderde, klonken er gedempte stemmen door de deur.