Sabrina verscheen achter hem, zwijgend, en keek naar hen beiden. Kayla voelde haar maag draaien. Daarna bleef ze niet lang meer. Maar terwijl ze naar huis liep, draaiden haar gedachten rond met één enkele waarheid: Er was iemand boven geweest. Iemand die daar niet hoorde te zijn.
De volgende ochtend opende Mark de deur nog voor Kayla kon kloppen. Hij zag eruit alsof hij niet geslapen had – de vage schaduwen onder zijn ogen, de strakheid in zijn kaak, de manier waarop hij steeds zijn blik achter zich wierp in de richting van de trap. “Hé, Kayla,” zei hij zachtjes. “Over gisteren… bedankt dat je het me verteld hebt. Echt.” Ze knikte. “Ik wilde niet te ver gaan, ik wilde alleen…”