“Nee.” Onderbrak hij zachtjes maar streng. “Je hebt het juiste gedaan.” Hij aarzelde even voor hij eraan toevoegde: “Luister… als er vandaag iets niet goed voelt, wat dan ook, bel me dan. Onmiddellijk. Oké?” Kayla slikte even en knikte. “Oké.” “En nog één ding,” voegde hij eraan toe, terwijl hij zijn stem verlaagde. “Probeer vandaag met Tommy beneden te blijven. Hou de bovendeur voorlopig dicht.”
Er ging een koude rilling door haar heen. Hij legde niet uit waarom. Dat hoefde hij ook niet. Kayla dwong zichzelf de eerste paar uur om rustig te blijven voor Tommy, speelde spelletjes met hem op het tapijt, las verhaaltjes voor, liet hem zien hoe hij grotere blokkentorens moest bouwen. Maar haar oren bleven gespitst op elk gekraak, elke verschuiving in het huis.