Kayla deed zo stil mogelijk de voordeur van het slot en stapte zonder om te kijken de veranda op. Haar benen voelden zwak toen ze Tommy de oprit af droeg, de frisse middaglucht in. Kayla wist niet hoe lang ze op de oprit stond, Tommy vasthoudend terwijl de seconden zich tergend langzaam voortsleepten.
Elk geluid deed haar opspringen – een passerende auto, een blaffende hond, de wind die over de takken boven haar hoofd streek. Ze bleef naar de deur kijken, doodsbang dat ze iemand naar buiten zou zien komen. Uiteindelijk draaiden twee politieauto’s de straat in, met zwaailichten maar geen sirenes.