De agenten hielden de man stevig vast en negeerden haar. Sabrina draaide zich weer naar hen toe, haar stem krakend. “Laat hem gaan! Hij is geen inbreker – hij is mijn zoon!” Kayla’s adem verliet haar lichaam. Alles stond even stil. Zelfs de agenten bevroren. Mark staarde Sabrina verbijsterd aan. “Jouw zoon?” herhaalde hij, met een holle stem. “Sabrina… waar heb je het over?”
Sabrina’s handen trilden toen ze dichter naar de indringer stapte, die naar haar terugkeek met een mengeling van schaamte en wanhoop. “Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen,” fluisterde Sabrina. “Ik heb wekenlang stiekem eten naar hem gebracht. Hij kon nergens anders heen.” Haar stem kraakte. “Hij is mijn eerste zoon, Mark. Ik had hem al lang voordat we elkaar ontmoetten. En hij kwam terug omdat hij niemand anders had.”