De agenten verslapten hun greep iets terwijl de dunne, uitgeputte jongeman naar de grond staarde. Mark keek tussen hen in, zijn ongeloof langzaam verzachtend. “Sabrina,” zei hij zachtjes, “wie is hij?” “Zijn naam is Dylan,” mompelde ze. “Hij is twintig. Ik heb hem alleen opgevoed tot hij een paar jaar geleden verdween. Drugs… slechte keuzes… hij kapte me af. Ik dacht dat hij voorgoed weg was.”
Ze veegde haar ogen af. “Drie weken geleden kwam hij hier midden in de nacht opdagen. Bang. Hongerig. Ik raakte in paniek. Ik liet hem op zolder logeren. Ik kon het je gewoon nog niet vertellen.” Mark ademde scherp uit. “Je hebt hem hier verstopt? Terwijl Kayla aan het oppassen was? Terwijl Tommy in huis was?” Ze kromp ineen.