“Ik wilde niet dat hij gearresteerd werd. Ik wilde niemand bang maken. Ik dacht dat ik tijd kon winnen om dingen uit te zoeken.” Een agent stapte naar voren. “Mevrouw, was hij gewelddadig? Gewapend?” “Nee,” zei Sabrina meteen. “Gewoon verdwaald. Hij wilde niemand bang maken.” Mark haalde een hand over zijn gezicht, zijn woede vervagend in pijn en onwillig begrip.
“Laat hem voorlopig gaan,” zei hij rustig. “We moeten dit als familie oplossen.” De agenten wisselden een blik en maakten toen hun greep helemaal los. Dylans ogen schoten omhoog, glazig van schaamte. “Het spijt me,” mompelde hij. “Ik wilde niets verpesten.”