De erfenisdocumenten waren duidelijk: huis, grond, tuin. Maar wandelen door die vervallen gangen maakte Andrew onrustig. Behang vervelde in krullende stroken, kroonluchters verzakten en de lucht was dik van de schimmel. Hij voelde zich een indringer, alsof Henry’s stilte nog steeds in elke kamer aanwezig was, verstikkend en oordelend.
De vreemdste erfenis was echter het gefluister in het huis. Dorpelingen in de nabijgelegen pub mompelden over Henry, over zijn tragische vrouw. Ze was tientallen jaren geleden van de trap gevallen en had daarbij haar nek gebroken. De lijkschouwer oordeelde dat het een ongeluk was. Maar de plaatselijke bevolking mompelde iets anders, namelijk dat Henry haar had geduwd en dat zijn kilte iets duisters verborg.