Er kwam nooit bewijs boven water. Er werd geen aanklacht ingediend. Toch bleef het gerucht hangen als klimop op het gebouw en verstikte zijn geheugen. Andrew herinnerde zich de stille discussies die hij als kind hoorde – zijn vader die volhield dat Henry onschuldig was, zijn moeder die fluisterde dat onschuld niet zo’n afstand verklaarde, zo’n weigering om ooit te hertrouwen of een nieuw leven op te bouwen.
Het verontrustte hem nu, terwijl hij door de galmende gangen van het huis liep. Henry was alleen gestorven, zonder kinderen, zonder metgezellen en zonder vrienden die dicht genoeg bij hem stonden om hem te eren. Wat voor soort man klampte zich tot zijn laatste adem vast aan een vervallen landgoed en weigerde iemand binnen te laten, alsof hij iets meer dan bakstenen beschermde?