Dan was er nog de afgesloten oostelijke vleugel. Die was decennialang ongeopend gebleven en niemand wist precies wat erin zat. De meeste kamers daar waren van Andrews overleden tante, maar verzegeld als het was, had niemand, met inbegrip van de conciërge, een voet binnen gezet voor jaren. Andrew wist in ieder geval dat hij het binnenkort kon laten openen.
De akte van het landgoed gaf hem geen troost. Hij bekeek het eerst vluchtig, maar fronste toen zijn wenkbrauwen. Het woord “tuin” werd ongebruikelijk vaak herhaald, ver voorbij de noodzaak. Waarom er zoveel nadruk op leggen? De formulering voelde opzettelijk, uit het ritme, bijna als een raadsel vermomd als een juridisch raadsel.