Andrew vroeg om meer, maar ze schudde haar hoofd. “Laat slapende honden liggen, meneer Somerton. Het verleden wordt niet graag opgegraven.” Haar toon was scherp genoeg om te prikken. Hij verliet het huisje met de akte onder zijn arm, het onbehagen knaagde nog dieper dan voorheen.
In het archief dansten stofdeeltjes in koude lichtstralen terwijl hij door de vergeelde microfilm bladerde. De naam van zijn oom dook slechts af en toe op: benoemingen in de wiskunde, gepubliceerde brieven en lezingen over waarschijnlijkheid. Maar één keer, kort, werd Henry genoemd in verband met “geheime assistentie aan het Ministerie van Oorlog” Er was alleen een zweem van een schaduw.