De derde buur wuifde simpelweg met een hand in de richting van de bomen. “De grond beweegt hier. Vorst, klei… wie weet? Je moet er niet wakker van liggen.” Walter knikte beleefd, maar de nonchalante toon irriteerde hem. Er gebeurde iets onder die heuvel, iets wat niemand leek te willen begrijpen.
Uiteindelijk sprak hij met meneer Hollis, de oudste bewoner van het huizenblok. De man keek met zijn ogen naar de tuin alsof hij tientallen jaren terug in de tijd keek. “Ik weet dat uw huis ooit toebehoorde aan een rustige man,” zei hij langzaam. “Hij was op zichzelf. Zo stil als een schaduw. Sorry, ik kan je niet helpen met de heuvel, denk ik.”