Het blootgelegde oppervlak was te gelijkmatig om rots of wortel te zijn. Het zag er met opzet gemaakt uit. Er ging een rilling door hem heen toen hij knielde en met trillende vingers het natte vuil wegveegde. Wat er ook onder de heuvel lag, het was niet natuurlijk en de aarde kon het niet langer verbergen.
Toen de lente eindelijk terugkeerde, besloot Walter dat hij de heuvel niet langer kon negeren. Hij leek groter dan ooit, wachtend om te barsten. Hij markeerde een weekend op de kalender, legde zijn gereedschap klaar en besloot te graven tot hij een antwoord had gevonden. De ontdooide grond voelde zachter aan, alsof het uitnodigde tot onderzoek.