Marie keek naar hem vanuit het keukenraam, haar voorhoofd was bezorgd. Ze herinnerde hem eraan dat ze andere projecten hadden – de dakgoot repareren, de gang opnieuw schilderen – maar Walter schudde zijn hoofd. De heuvel was een belofte van de waarheid geworden die hij niet langer kon uitstellen.
Die ochtend stapte Marie naar buiten en vroeg hem stilletjes om voorzichtig te zijn. “Wat als het iets gevaarlijks is?” mompelde ze. “Oude leidingen, chemicaliën die tientallen jaren geleden begraven zijn… wat als ze reageren. Wie weet wat mensen vroeger in hun tuin dumpten?” Haar stem droeg een trilling die ze probeerde te verbergen.