Hij strompelde zo snel achteruit dat hij bijna in het gat gleed. Zijn borstkas zwol aan, zijn adrenaline steeg toen hij zich realiseerde dat hij tien jaar lang had getuinierd, gemaaid en boven explosieven had gelopen. De gedachte holde hem uit. Hoeveel zomers waren er voorbij gegaan met gevaar onder zijn voeten?
De granaten zagen er oud maar intact uit, hun gebogen omhulsels dof van ouderdom maar onheilspellend compleet. Walter voelde een golf van duizeligheid over zich heen komen. Dit was geen vergeten rommel of ongevaarlijk puin. Dit was oorlogsmateriaal dat in staat was verwoestingen aan te richten en dat in een stille winterslaap onder zijn tuin lag.