Met trillende handen greep ze naar haar telefoon, haar stem brak toen ze 911 belde. Walter kon haar horen worstelen om het tussen paniekerige ademhalingen door uit te leggen: begraven explosieven, verroeste granaten, een metalen doos die niet zou mogen bestaan. De toon van de operator veranderde onmiddellijk: scherp, dringend en gebiedend.
Marie trok Walter op de trap van de veranda en stond erop dat hij bleef zitten en stil bleef zitten. Zijn handen trilden oncontroleerbaar. Hij bleef het moment herhalen waarop de schop metaal raakte en stelde zich scherven van geroest staal voor die naar buiten sprongen. Wat als de bommen ontploffen? De wereld om hem heen voelde fragiel, alsof de grond zelf zijn adem inhield.