Toen de lente terugkeerde, smolt het ijs en liet holle ruimtes onder het metaal achter. Losse aarde en kleine steentjes gleden in de lege ruimtes, waardoor de kist iets inklonk en de cyclus zich herhaalde. Centimeter voor centimeter, jaar na jaar, was de heuvel gegroeid en kondigde het begraven geheim aan.
De verklaring was logisch, bijna rustgevend in zijn logica. De natuur, niet mensenhanden, had de waarheid onthuld. Toch voelde Walter geen opluchting. Het echte mysterie was niet hoe de kist boven water was gekomen, maar waarom er überhaupt een wapenarsenaal verborgen lag in een achtertuin in een buitenwijk.