Die vraag knaagde heviger aan hem dan de explosieven ooit hadden gedaan. Terwijl de technicus inpakte en vertrok, staarde Walter naar de verstoorde aarde en voelde het gewicht van de vergeten geschiedenis van iemand anders tegen de zijne drukken, smekend om begrepen te worden.
Nadat de politie was vertrokken en het laatste motorgeronk wegebde, bleef Walter op het erf hangen, niet in staat om een gevoel van onafgemaakte zaken van zich af te schudden. Terwijl hij zijn gereedschap verzamelde, viel zijn oog op iets dat half begraven lag bij een wortel. Het was een klein leren tasje, zacht geworden door de tijd, dat de explosievenopruimingsdienst over het hoofd had gezien.