Ze leerden het ritme van de buurt kennen: welke families gingen fietsen in het weekend, welke kinderen belden aan om koekjes te verkopen en welke gepensioneerden hielden elke avond het hof op hun veranda. Alles aan de plek voelde stabiel en betrouwbaar – een anker waarvan ze zich niet realiseerden dat ze het zo hard nodig hadden, vooral toen ze zich realiseerden dat ze geen kinderen konden krijgen.
De achtertuin, ooit een lege lei, werd een verlengstuk van hun leven. Tuinpalen vermenigvuldigden zich, het schuurtje kreeg een nieuw likje verf en avonden eindigden vaak met een wijntje op het terras. Het enige dat er nooit bij hoorde was de stille bult bij het schuurtje, iets wat hun hond Jasper altijd vermeed