De schuur was geen cadeau. Het was een grap – een laatste belediging verpakt in verweerd hout en rottende balken. Terwijl haar broers kibbelden over onroerend goed en bankrekeningen, stond Claire alleen aan de rand van het veld, starend naar het verzakte dak dat nu van haar was. Haar erfenis? Stof en stilte.
Ze lachten toen ze vertelde dat ze het ging schoonmaken. Ze zeiden dat ze door de rommel moest graven en misschien iets glimmends zou vinden. Bryan had het lef om op haar te toosten met wijn die hij haar niet had aangeboden. Sam grinnikte alleen maar en zei: “Je hebt gekregen wat je verdiende.”
Ze was niet voor het geld gebleven. Ze had haar baan opgegeven, haar leven, om voor de vader te zorgen die ze niet eens konden bezoeken. En nog steeds zagen ze haar als minder waardevol, minder verdienend. Maar in de schuur lag de herinnering aan haar vader. En ze liep niet weg.