Uiteindelijk liet de jongen de verrekijker zakken en gaf hem terug. “Alleen maar golven,” zei hij vlakaf. Toen ging hij terug naar zijn telefoon, niet onder de indruk. Arthur stond verstijfd en hield de verrekijker stevig vast. Langzaam hief hij de verrekijker naar zijn eigen ogen en scande het water opnieuw.
De vormen waren weg. Of onder water. Of verder afgedreven. Het oppervlak was nu leeg. Niets bijzonders. Hij staarde er toch naar, oppervlakkig ademend, zijn ogen zoekend. Maar er was niets. Alleen de rimpeling van het getij en de witte schittering van het zonlicht.