Ze leidden hem naar een aparte hoek die was afgezet met dik plastic. Een stoel. Een kinderbedje. Een paar flessen water. Geen klok. Geen antwoorden. Alleen het gezoem van gefilterde lucht en af en toe wat gedempt gemompel van de andere kant. Hij zat. Wachtte. Uren gingen voorbij.
Van waar hij zat, kon hij de andere wetenschappers zien ijsberen, aantekeningen maken, wijzen naar tabletten, af en toe samenkomen rond het vreemde ei. Ze brachten speciale lampen binnen, rolden scanapparatuur uit, verzamelden monsters in afgesloten buisjes.