Daniel confronteerde haar met de screenshots, schuldgevoelens en verwarring in zijn ogen. “Je weet dat ik dit niet geloof, toch?” zei hij. Maar hij aarzelde voordat hij eraan toevoegde: “Het is gewoon… ze zei dat ze deze van iemand op jouw kantoor had gekregen.” De twijfel was er, zwak maar levend.
Mia ging niet in discussie. In plaats daarvan overhandigde ze hem haar echte bankgegevens. “Hier is de waarheid,” zei ze kalm. “Nu beslis je wie je vertrouwt.” Daniel nam ze aan, beschaamd, maar de schade bleef. Hoewel hij zijn moeder ermee confronteerde, was het zaad van verdenking geplant.