Toen Mia Daniels ouders voor het eerst ontmoette, had ze haar mooiste marinejurk aangetrokken en een doos handgemaakte chocolaatjes bij zich. Zijn moeder, Eleanor, begroette haar met een geoefende glimlach die haar ogen niet helemaal bereikte. “Je hoefde niets mee te nemen, schat,” zei ze, terwijl ze de doos toch aannam.
Het diner die avond was complimenten verpakt in vergelijkingen. “Je bent erg evenwichtig voor iemand uit een kleine stad,” merkte Eleanor op, alsof Mia’s achtergrond een obstakel was dat ze bewonderenswaardig had overwonnen. Daniel lachte nerveus en probeerde de spanning weg te nemen, maar Mia voelde de aandacht achter elke slok wijn en beleefde knik.