De volgende ontmoetingen hielpen niet. Eleanor stond erop hun appartement te bezoeken en ging met haar vingers over het meubilair als een douanebeambte op zoek naar stof. “Het is… ouderwets,” zei ze, terwijl haar blik bleef hangen op de bank uit de kringloopwinkel. “Daniel hield altijd van de mooiere dingen, maar eenvoud heeft zijn charme.” Mia glimlachte strak, haar kaak deed pijn.
Daniel aanbad zijn ouders en miste vaak de bedoelingen achter hun opmerkingen. “Ze heeft gewoon tijd nodig,” stelde hij haar gerust. “Ze bedoelen er niets mee.” Maar elke opmerking tastte Mia’s geduld aan. De complimenten over dat ze “het beste van haar situatie maakt” werden moeilijker te slikken.