Toen ze hun verloving bekendmaakten, kwamen de eerste felicitaties met voorwaarden. “We willen graag gastvrouw zijn bij de bruiloft,” verklaarde Eleanor, haar toon eerder directief dan gul. “Het is makkelijker als ik de voorbereidingen doe, aangezien onze familie connecties heeft.” Mia aarzelde, maar Daniel keek opgelucht. Tegen haar instinct in stemde ze toe.
Vrijwel onmiddellijk nam Eleanor het heft in handen. Ze organiseerde planningsvergaderingen zonder Mia te raadplegen, koos locaties “die het aanzien van de familie weerspiegelden” en stuurde e-mails gericht aan “De toekomstige mevrouw Whitmore”, alsof Mia geen eigen naam had. Elke suggestie die Mia deed werd afgewimpeld met een neerbuigende glimlach.