Toen Mia het had over een kleine buitenceremonie, lachte Eleanor. “Bruiloften in de open lucht kunnen charmant zijn voor rustieke types, maar dit is niet zo’n soort evenement.” De woorden staken, niet vanwege hun betekenis, maar omdat Daniel niets zei. Hij kneep alleen maar in Mia’s hand onder de tafel en veranderde van onderwerp.
Na verloop van tijd leerde Mia te spreken door te zwijgen, te glimlachen bij elke hatelijke opmerking, te knikken bij elke correctie. Ze werd een gast op haar eigen bruiloft. De schoonfamilie veranderde het plannen in een parade van oordelen vermomd als etiquette. “Je zult ons later bedanken,” zei Eleanor en Mia vroeg zich af wanneer “later” zou komen.