“Ze is niet zoals wij,” fluisterde Eleanor tegen een vertrouwde vriend. “Volgende week is ze weg.” De zin kwam aan als een klap. Richard mompelde iets over tijd geven, maar Eleanors antwoord was ijskoud. “Tijd verandert niets aan bloedlijnen.”
Mia stond verstijfd, haar handen trilden. Even overwoog ze de confrontatie aan te gaan, maar wat zou dat veranderen? In plaats daarvan keerde ze terug naar haar plaats en glimlachte beleefd toen er geproost en gelachen werd. De vete was al begonnen, ook al zag niemand anders het.