Die avond merkte Daniel haar afstand. “Gaat het?” vroeg hij zacht. Ze forceerde een glimlach. “Alleen moe.” Hij kuste haar slapen en fluisterde: “Na de bruiloft wordt alles weer rustig.” Dat wilde ze geloven. Dat wilde ze echt. Ze probeerde het.
Maar diep van binnen was er iets verschoven. Eleanors woorden hadden een zaadje van twijfel geplant dat geen enkele geruststelling kon uitroeien. Mia lag wakker en staarde naar het plafond, wetend dat de echte uitdaging niet de trouwdag was, maar het overleven van de mensen die vastbesloten waren om haar dag te vernietigen.